کد مطلب:319168 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:280
کتاب مبین یا سورة الهیکل
شامل الواح و خطابات است به اشخاص گوناگون كه آنها را بظهور خود دعوت نموده و لوح معروف ناصرالدین شاه در این كتاب ضبط است و این الواح و خطابات معلوم نیست به صاحبان آنها رسیده باشد. بهاء الله خطابات دیگری هم دارد كه در مجموعه ای بنام «بدیع» جمع آوری شده و ظاهرا بنا بر آنچه در كتاب مذكور آمده «میرزا مهدی گیلانی» به «محمدعلی اصفهانی» كه از مهاجرین «ادرنه» است، مطالبی راجع بقیام بهاءالله نوشته و سوآلاتی كه متضمن اشكال بر امر بهاء باشد از وی نموده، و نامبرده اشكالات را بر بهاء الله عرضه داشته و او در سه یوم روزی دو ساعت بیاناتی در جواب گفته است كه همه ی آنها كتاب بدیع را تشكیل میدهد. (طبع ادرنه)
بهاء الله تألیفات دیگری هم دارد از قبیل: «كلمات مكنونه ی فارسی و عربی»، «هفت وادی» و «چهار وادی»، كتاب «جواهر الاسرار» (طبع نشده)، «مثنوی»، رساله ی «سو آل و جواب» بفارسی، متمم كتاب اقدس چاپ عكا، كتاب «ابن الذئب» خطاب بشیخ نجفی اصفهانی، «ادعیه ی محبوب» مشتمل بر ادعیه و مناجات بفارسی و عربی، «لوح ملوك» خطاب به سلاطین بعربی «لوح مقصود» بفارسی «كلمات مكنونه» بفارسی، «صورت نماز و ادعیه»، «مناجاتهای عربی»، «مجموعه ای از غزلیات و قصائد» [1] .
بهاء الله تا آخر عمر در عكا میزیست و هفت سال از اینمدت را تحت
نظر مأمورین دولت عثمانی بود، رعشه ای در دست داشت كه تا آخر عمر نتوانست معالجه كند و یكی از مطاعن ازلیان بر وی همین نقص اوست، و خواهرش «عزیه» كه از تابعین ازل بود در نامه ی مفصلی كه به عباس افندی نوشته (در پاسخ عبدالبهاء كه ویرا به كیش پدرش میخواند و نامه ی عبدالبهاء در مجموعه ی مكاتیب او درج است.) از عیوبی كه برای بهاء الله میشمرد بیماری فتق و رعشه ی دست اوست، این مكتوب به رساله ی «عمه» موسوم گردید و بهائیان در اختفای آن میكوشند و احیانا منكر آن هستند. نسخه ی خطی مكتوب بنام «تنبیه النائمین» در عداد كتب خطی كتابخانه ی آستانقدس رضوی (ع) موجود است و «فخر المحققین همدانی» قسمتی از آنرا در كتاب «احقاق الحق» نقل كرده و اخیرا تمام آن نامه با نامه ی عباس افندی بوسیله ی از لیه بضمیمه ی رساله ی ردیه ی «حاجی میرزا احمد كرمانی» (رد بر بهاء) در 141 صفحه بقطع وزیری بطبع رسیده است، میرزا حسینعلی بهاء در سال 1309 قمری (دوم ذیقعده) در عكا از دنیا رفت.
بهاء الله تألیفات دیگری هم دارد از قبیل: «كلمات مكنونه ی فارسی و عربی»، «هفت وادی» و «چهار وادی»، كتاب «جواهر الاسرار» (طبع نشده)، «مثنوی»، رساله ی «سو آل و جواب» بفارسی، متمم كتاب اقدس چاپ عكا، كتاب «ابن الذئب» خطاب بشیخ نجفی اصفهانی، «ادعیه ی محبوب» مشتمل بر ادعیه و مناجات بفارسی و عربی، «لوح ملوك» خطاب به سلاطین بعربی «لوح مقصود» بفارسی «كلمات مكنونه» بفارسی، «صورت نماز و ادعیه»، «مناجاتهای عربی»، «مجموعه ای از غزلیات و قصائد» [1] .
بهاء الله تا آخر عمر در عكا میزیست و هفت سال از اینمدت را تحت
نظر مأمورین دولت عثمانی بود، رعشه ای در دست داشت كه تا آخر عمر نتوانست معالجه كند و یكی از مطاعن ازلیان بر وی همین نقص اوست، و خواهرش «عزیه» كه از تابعین ازل بود در نامه ی مفصلی كه به عباس افندی نوشته (در پاسخ عبدالبهاء كه ویرا به كیش پدرش میخواند و نامه ی عبدالبهاء در مجموعه ی مكاتیب او درج است.) از عیوبی كه برای بهاء الله میشمرد بیماری فتق و رعشه ی دست اوست، این مكتوب به رساله ی «عمه» موسوم گردید و بهائیان در اختفای آن میكوشند و احیانا منكر آن هستند. نسخه ی خطی مكتوب بنام «تنبیه النائمین» در عداد كتب خطی كتابخانه ی آستانقدس رضوی (ع) موجود است و «فخر المحققین همدانی» قسمتی از آنرا در كتاب «احقاق الحق» نقل كرده و اخیرا تمام آن نامه با نامه ی عباس افندی بوسیله ی از لیه بضمیمه ی رساله ی ردیه ی «حاجی میرزا احمد كرمانی» (رد بر بهاء) در 141 صفحه بقطع وزیری بطبع رسیده است، میرزا حسینعلی بهاء در سال 1309 قمری (دوم ذیقعده) در عكا از دنیا رفت.
[1] براي اينكه بخوانندگان محترم تو هم دست ندهد كه شايد عناوين مطنطن و اسامي مجلل براي كتب باب و بهاء نموداري از مندرجات آنها و به اصطلاح اين ظاهر عنواني از باطن باشد، ناچار اين نكته را متذكر ميگردد كه چنين تصوري مطلقا خطا و اشتباه است، و اين شيوه ي مخصوصه ي اين طايفه است كه حتي به اشخاص اسامي مخصوص (كه بظاهر حاكي از عظمت و جلالت آنها باشد) مي دهند و به «زرين تاج» آن زن معاوم الحال «دختر حاجي ملاصالح قزويني»
«طاهره» و «قرةالعين» گويند، و ملامحمدعلي بار فروشي هم پيمان مشاراليها را «قدوس» نامند، و ملاحسين بشرويه اي را «سيدالشهداء» لقب گذارند، و ديگري را «جناب عظيم» و يكي را «حضرت كليم» خطاب كنند. در نام كتب امريه نيز مطلب چنين است، جز يك مشت عرفان بافيهاي ناتمام و بدون مبني و حكم سازي و خطابات سطحي و دعاوي پوچ و بلادليل، مطلب ديگر در آنها وجود ندارد، «بيانش» اغلاق ميآورد و «ايقانش» شك ميافزايد و «اشراقاتش» تاريكي ميگستراند و «اقتداراتش» از ضعف نويسنده حكايت دارد.